Ήταν ένα παιχνιδάκι για ένα έμπιστο αυτί,
πονηρό πανηγυράκι δίχως πρέπει ή γιατί.
Ήταν όμως δομημένο σε ναι ή όχι δυνατά,
σε αποφάσεις κοφτερές χωρίς ίσως στα μυαλά.
Πανωραίο παιχνιδάκι πόσο έχουν εθιστεί,
οι κανόνες σου νεράκι που ποτίζει την αυλή.
Ένα, δύο, πάνω, κάτω κι άλλα τόσα μυστικά,
παίζουν όλοι οι μυημένοι στα μαρμάρινα σκαλιά.
Χρόνος μπαίνει, χρόνο έχεις για να παίξεις και εσύ,
μην αποκαλύψεις όμως του νησιού τους την αυλή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου