Ανοιξιάτικος ήλιος

Ενάρετη η θωριά σου, της τίγρης η ματιά,

 ενώ στα σωθικά τους, αιθαλομίχλη πια.

Απόγευμα με αγέρα, πρώτης ελπίδας πρόσοψη,

στην Άνοιξή σου τέρας, μπροστά σου μάχη δύσοσμη.

Και έμαθες πια μόνος, με καίριες τομές,

πληγώνεις κρύα άδυτα με όψεις μελανές.

Η Άνοιξη πια άνθισε, η μάχη είναι δική σου,
με οιωνό τον ήλιο σου φωτίζεις την αρχή σου.