Στου νου το περιγιάλι

Τότε στεγνά όταν έφευγες μου κούνησες το ίσως,

μαντήλι πιθανότητας σε αειθαλές γρανάζι.

Ψήγμα ελπίδας γινωμένο μου τάιζε το στέρνο,

εκστατικά παρέλυα από μύριες προσμονές.

Μα σ' ένα αντίο με άδειασες και σκούριασε η μοίρα,

σε κοφτερά αδιέξοδα μιας μαύρης λογικής.

Στου νου το περιγιάλι τα κύματα 

νεκρές φιγούρες πια ξεβράζουν.

Στης μοναξιάς το αραγμένο πλοίο η νιότη

στο θάνατο τεμπέλικα σφυρίζει.