Περπατώ ξανά. Την ακριβή σου βαρύτητα καλώ ξανά, την υπερπόντια ελκτική σου δύναμη. Τα πόδια μου χωρίς αίσθηση καθήκοντος παραπονιούνται για την αποστολή αυτοπροαίρετης αυτοκτονίας. Κι όμως θα σε βρουν, αρκεί να μη δω να χάνεται ρυθμικά η φτωχή μου ευκαιρία. Η ματιά μου βολοδέρνει σε κομπάρσους περαστικούς, σε ασπρόμαυρες ασύμμετρες φιγούρες ψάχνοντας την αθανασία σου, την ποιότητα που θα ξεκλειδώσει τη μία εσωτερική κάθαρση ως αντιδρών του μοναδικού μας αμαλγάματος, της υπερβατικής μας ένωσης, κι ας αποβεί μοιραία για μένα η αντίδραση, δε μπορείς άλλωστε να τρομάξεις το μοιρολάτρη. Σε βλέπω ξαφνικά. Ο σκοπός της ματιάς αναβαθμίζεται μέσα από μένα ξαφνικά. Οι γύρω όλοι άσκοπες δομές, χαοτική ύλη με μόνο σκοπό να με εμποδίσει να σε αγγίξω. Ακτινοβολείς με τρόπο απερίγραπτο με θνητές λέξεις. Πλησιάζω με τα πόδια μου να έχουν σιωπήσει επιτέλους, εκστασιασμένα κι αυτά. Η βαρύτητά σου μου μιλάει ξεκάθαρα τώρα, ένα φιλί θα αποβεί μοιραίο. Ας είναι. Σου χαμογελώ με κατανόηση κινδύνου και με αίσθηση καταφατικής τρέλας. Σε αγκαλιάζω και ενώνω τα χείλη μου με τα δικά σου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου