Ελληνική ζωή

Ρώτησα θεούς κι αστέρια

πώς θα ήμασταν μαζί

και μας ένωσαν τα χέρια

σε ουράνια δέσμευση.

Βρήκα λίγο απ' το νερό σου

για να πιω τη λύτρωση

και μου φώναξες με πάθος

πως θα βρω τη θύμηση.

Είσαι φως απαλλαγμένο

από γήινη ρωγμή,

την αλήθεια σου θα δένω

με πνευματική κλωστή.

Κι αν μαζί έχουμε στάξει
σε Ελληνικό ποτό,
την παντοτινή Ελλάδα
θέλουν πάλι στο γκρεμό.

Στου πολέμου το μαχαίρι
φανήκαμε δυνατοί,
μα μας τύφλωσε εκ των έσω
η ασύλληπτη τριβή.

Πώς να λείψει το σκοτάδι,

πώς να φύγει η νυχτιά,

δώδεκα χιλιάδες χρόνια

πολεμάμε με φεγγιά.

Ό,τι ο ήλιος καθρεφτίζει

η ζωή τους αγνοεί,
μία ξάστερη αλήθεια
που ξυπνά με το πρωί.

Στου σωρού τους το λημέρι
μελιστάλακτος χαμός,
το αθάνατό τους ταίρι,
πίσσα, φόνος κι οδυρμός.

Όσα έχουμε υποφέρει
στην καρδιά μας είναι χθες,
ανταλλάσουμε με σθένος
ανυπότακτες ματιές.

Στην αυγή δικής μας μέρας

πεπρωμένο αντηχεί

και στο δειλινό της πάλι

κάποια μοίρα θα' ναι εκεί.

Προσωπεία πορφυρά

έχουμε διώξει μακριά,

της αγάπης μας το κράμα

δε δοξάζει τη φωτιά.

Απ' το φως της ύπαρξής μας
η οικουμένη έχει δει,
συνεχίζει ο ορίζοντάς μας
να αγκαλιάζει όλη τη γη.

Κι αν χαθήκαμε σε μέρη

κι αν βρεθήκαμε ξανά,

η ανάσα μας το ξέρει

ότι ζούμε Ελληνικά.