Απομακρύνθηκα σε άμοιρο τοπίο απ' το φθονερό θηρίο μου. Ο χρόνος που μου έμεινε τιποτένιος αυλικός, το γραφτό μου μέλλει σε τσαλακωμένο χαρτί. Σε άδειο φόντο βλέπω λειψές ερειπωμένες συνθέσεις, λυγισμένες προσπάθειες σε καμπυλωμένο φως. Την κατά τα άλλα έντεχνα διπλωμένη σχιζοφρένειά τους έμαθα να εξανεμίζω. Όταν γράφω μου ανοίγεις τα μάτια, όταν δεν βλέπω μας κρατάς σε βάθος. Φωνή σε κούφια κύματα η πόρτα για τις μέρες μου, κι όμως ηχείς εδώ. Μαζί σου οι άνεμοι σφυρίζουν καρτερικά, μαζί σου η ελπίδα ανασταίνεται γοργά. Φεύγεις ξανά. Όταν η ανάγκη υποχωρεί η ανάσα σου χάνεται σε ομιχλώδες πέπλο. Όταν η έξη τους ρωτά αρνούμαστε συνειρμικά με ενωμένα χέρια. Στις παραβολές του χρόνου η μοίρα μας οδηγεί με αόρατα φανάρια, μέχρι να συμπορευτούμε. Κι η αιώνια μου άρνηση φωνάζει ότι δε θα μας αφήσω πάλι, όχι στων σχοινιών τον κικεώνα που διαβολοχορεύει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου