Κλειδωμένη Άνοιξη

Σαν τέχνη καινοτόμο μάθαμε τη ζωή,

ασύμμετρα να σκιαγραφεί το λυρικό μας μέλλον.

Σαν τη χάρη ανθισμένων νιάτων μοσχοβολά

η υγρή σου παραίσθηση.

Σαν κλειδωμένη Άνοιξη δίνεις στους πανάξιους 
μονάχα τη μυρωδάτη αμυγδαλιά σου.

Με έργο σχεδόν άξιο αποζητώ μια θέση
στην καλοκάγαθη ματιά σου.

Πότε θα αφυπνίσεις τη βάρβαρη εποχή μου;

Πότε θα αναγείρεις τη βυθισμένη μου αίσθηση;

Μακάριος ο τόπος που φωτίζεις σαν περνάς,

βάναυσο το σκοτάδι της γης που δε σε ξέρει,

ανυπόφορη η συνήθεια που δε σε αναφέρει.