Λουλούδια στην αυλή

Ποια ποίηση θα άντεχε να φτάσει τη γραμμή σου,

 ποιες λέξεις θα ενώνονταν κλεφτά στη σύνθεσή σου;

Τη μέρα μου δινόσουνα σε ολόγλυκια ανάσα,

νερό κρύο και γάργαρο έπινε η μοιρασιά μας,

αργό δροσερό έρωτα ήξερε η βραδιά μας.

Μα σ' έκλεψε μοίρα στραβή και κάηκε ο κόσμος,

σ' ένα χορό ανάθεμα με σένα στον ιστό.

Χρόνια αδηφάγα έλιωνα σε άρρωστη συνήθεια,
να αναλώνω πειρασμούς, να ζω ξέφωτα τρύπια.

Ξέχνα χορούς και σχέδια, βαριά ζωή ρημάδι,

γύρνα στον πρώτο ήλιο μας για μια λευκή αρχή.

Μια μέρα καθώς φρόντιζα λουλούδια στην αυλή μας,

 σε είδα μπροστά μου αμήχανη να μου χαμογελάς.